Kime sorarsanız sorun, herkesin kelime dağarcığında birçok atasözü mutlaka vardır. Çünkü çocukluğumuzdan bu yana büyüklerimiz tarafından bizlere hep atasözleri aracılığıyla öğütler, nasihatler verilirdi. Bu atasözlerimizden biri de; “Ne oldum delisi” Bu söz tavsiye niteliğinde olan bir atasözümüzdür, anlamı ise;
“Beklemediği bir duruma yükselip, ummadığı bir olanağa kavuşup, bir mevki makam elde eden şımarık ve ölçüsüz hareketler yapmak.”
Ne oldum delisi olmanın bir yararı yok; Eğer bulunduğunuz zirve sizin başınızı döndürüyorsa, o zirveden tepe taklak aşağı düşme zamanınız yaklaşıyor demektir.
Bugün sahip olduğunuz her şeye yarın uyandığınızda sahip olmayabilirsiniz.
Hayat sürprizlerle doludur. Bu yüzden şuan sahip olduklarınıza güvenerek yaşamayınız. Özellikle sahip olduğunuz iyi imkânlardan dolayı kimseyi küçük görmeyiniz.
Atalarımız bu durumu “Ne oldum delisi” sözüyle özetlemişlerdir. Ne hikmetse bazıları bir makama veya bir göreve geldiklerinde veya getirildiklerinde kendilerini bir şey sanarak vatandaşa tepeden bakmaya başlıyorlar.
İnsanın makam olarak büyüdükçe küçülmesi ve mütevazı olması o insanı daha da büyütür ve o insana değer katar. Ancak riyakâr ve samimi olmayan şakşakçı insanlar onlara geçici rağbet gösterir. Ne oldum delisi olan, gün gelir eski halini bile mumla arar. Bizim halkımız "kibir"den hoşlanmaz. Sözüm meclisten dışarı "ne oldum delisi" insanlardan uzak durur.
Her hafta olduğu gibi bu hafta da konumuz ile ilgili ve bu günün dünyasında eksikliği çok hissedilen kaybettiğimiz, farkında olmadığımız bir hasletin ve ne oldum delisi olmayan kişinin hikâyesini paylaşacağım.
Simit almak için sıraya girdim. Sıra çok kalabalıktı. 20 dakika kadar sırada kaldım.
Hemen önümde bir kız çocuğu ve babası var. Babası gömlek düğmelerini boğazına kadar düğümlemiş. Tertemiz giyinmiş ancak kıyafetleri eski. Ayakkabıları kösele, eski ve yazlık. Anladım ki güngörmüş bir adam…
Çocuk iki de bir ‘’Hadi baba, acıktım gelmedi mi sıra daha?” diye söyleniyor.
Sonunda sıra onlara geldi. Adam bir simit istedi. Çocuk itiraz etti:
“Baba, ben tahinliden de istiyorum.” diye.
Babası “sus!” der gibi sessizce kaşlarını kaldırdı, “Olmaz!” demek istedi.
Bozuk birkaç adet parayı uzatırken paranın bir tanesi yere düştü, tezgâhın altına gitti.
Adam diz çöküp almaya çalışırken,
Simitçi:
‘’Boş ver be abi, önemli değil!” diye söyledi.
Baba kısık sesle:
“Abi başka paramız yok, eksik kaldı. Hakkını helal et!” deyince, simitçi;
“Oturun sehpaya biraz; sıcak çıkınca ben getireceğim.” dedi.
Adam eksik para verme mahcubiyeti ile en köşeye oturdu.
Ben de bu arada simidimi alarak yan masalarına oturdum.
Çay söyledim, zeytin de koydular yanına.
Bu arada izliyorum. Simitçi kızacak mı, sevecek mi diye.
Neyse, geldi bizim simitçi içerden masaya doğru.
İki tabak yapmış, ama çok özel. Tabakların içine her şeyden koymuş sanki.
Çocuğun istediği tahinliden, simit, börek, bu arada tatlılardan da unutmamış, silme iki tabak doldurmuş. Üç de çay geldi, simitçi de tabureye oturdu.
Ben pür dikkat onları izliyorum.
Kendi kendime, “adam kaç yıllık esnaf anlamış tabi, kim dilenci, kim aç kalmış, biliyor ve yanılmıyor.” diye içimden geçirdim.
Başladılar sohbete, bu arada tekrar tekrar çay içtiler.
Sonra baktım simitçi, biraz kâğıt para çıkardı ve adamın gömlek cebine koyuverdi.
-“Yarın gel işine başla!” dedi.
Kısmete bak dedim. Adam parayı düşürdü diye üzüldüğü tezgâh, şimdi ekmek parası kazanacağı dükkân oldu. Neyse onlar kalkıp gidince, meraktan öleceğim sanki.
Hemen yanaştım simitçiye: -“Patron! Seni tebrik ederim” dedim. Hiç rencide etmeden babası ile küçük kızın karnını doyurdun.
Kimseye göstermeden de cebine üç-beş para koydun. Allah Razı olsun, sayınızı çoğaltsın, ne iyi adamsın! “ dedim.
“Sağ ol.” dedi simitçi.
“Ona söylemedim; ama o benim ilkokul arkadaşım. Ben onu tanıdım ama o beni tanımadı. Yarın gelince söyleyeceğim kendisine bunu. Şimdi utanır ve üzülür de işe gelmez diye söylemedim. Biz ortaokulda devlet okuluna giderken, babası onu özel kolejde okutuyordu. Çok zengin bir ailenin çocuğuydu. Hepimiz ona imrenerek bakardık. Ne oldu kim bilir?
Ne olduğun değil, ne olacağın önemli. Yeter ki içindeki insanlık yaşasın.”
Farkında olanlara ne mutlu…
Cenab-ı Allah bizleri ne oldum delisi olanlarla değil, gönül alma olgunluğuna ve inceliğine erişebilmiş insanlarla karşılaştırsın.
